اخبار

یادداشت

بیماری آینه ای است که چهره دیگر زندگی را نشان می دهد. لایه‌های سنگین حزن بر دل بیمار فرو می‌نشیند، چشم‌های بی رمق او درد را فریاد می‌کشند، آن وقت که بیمار از همه جا دستش کوتاه است، در آن ساعاتی که حتی همسر، فرزندان و پدر و مادر بیمار هم بالای سرش نیستند، چشم امیدش بعد از خدا، به پرستار است، پرستار می‌تواند ابعاد این زندگی را شفاف‌تر از دیگران نظاره کند. در این لحظات، تنها سایه پرستار است که بیمار را در مسیر پرفراز و نشیب بیماری قوت می‌بخشد، از سو دیگر پرستاران نیز با هر بیماری که روبرو می‌شوند، یک انسان جدید به زندگی‌شان اضافه می‌شود، انسانی که دردها و غم‌هایش می‌تواند آن‌ها را بسیار تحت تاثیر قرار دهد. پرستاری شغلی است که هر کسی قادر به انجام آن نیست. شغلی که روحیه‌ای قوی همراه با فداکاری و ایثار زیاد می‌طلبد. شاید برای همه خوشایند نباشد که هر روز در محیطی که پر از درد و بیماری و تلخی است، اوقات بگذرانند و حتی گاهی تندی‌های بیماران و اطرافیانشان را تحمل کنند که همانا برای بسیاری از مردم کاریست بسی دشوار، اما پرستاران باید از روحیه و توانایی ویژه ای برخوردار باشند تا نه تنها خود، با ناراحتی بیمار ناراحت و غمگین نشوند، بلکه به بیمار کمک کنند تا او کمی از دردها و مشکلات خود را به دست فراموشی سپرده و با روحیه‌ای قوی به جنگ بیماری برود. چه بسیارند پرستارانی که عاشقانه و پروانه‌وار به دور بیماران می‌گردند. شاید اینگونه است که پرستاران با خدایشان عهد بسته‌اند که همیشه با تمام توان کنار بیماران بمانند و آنچه در توانشان هست را هزینه‌ی سلامتی بیماران کنند؛ هزینه‌ای از از جنس جان، از جنس روح، از جنس محبت و عشقی که در دل لبریز است و چه عهدی زیباتر از اینکه با خدا و برای خدا بسته شود، بی‌شک پاداشش نزد خدا محفوظ است، همانطور که پیامبر اکرم (ص) می‌فرمایند: کسی که برای برآوردن نیاز بیماری تلاش کند، خواه نیاز او برآورده شود یا نه، همانند روزی که از مادر متولد شده است از گناهان پاک میگردد.